Prolog

Stojąc przed lustrem i wpatrując się w swoje odbicie, wydawało jej się, jakby widziała kogoś zupełnie innego. Patrzyły na nią brązowe oczy pozbawione blasku, a spierzchniętym wargom trudno było wykrzywić się w uśmiechu. Odgarnęła z bladych policzków włosy i zebrała je w niedbałego kucyka. Nabrawszy powietrza głęboko w płuca, wypuściła je z sykiem przez usta, jednocześnie potrząsając rękoma w próbach pozbycia się nieprzyjemnego odrętwienia i napięcia z mięśni. Przestąpiła z jednej nogi na drugą, poprawiła nogawki spodenek, wyprostowała się i wypięła dumnie pierś, unosząc brodę. Zmarszczyła czoło, gdyż pomimo tych kilku operacji, nie przybyło jej animuszu. Wręcz przeciwnie – skuliła się jeszcze bardziej i mocno zacisnęła dłonie na krawędzi zlewu. Była zdeterminowana i przerażona jednocześnie, a doskonale wiedziała, że to połączenie w jej profesji, nie przynosiło niczego dobrego.

*

Za kulisami już czekał na nią Luigi i gdy tylko ukłoniwszy się, lekkim krokiem zbiegła ze sceny, objęły ją jego silne ramiona. Odetchnęła z ulgą i mocno, jakby rozpaczliwie, zacisnęła dłonie na materiale jego koszulki i przytuliła policzek do jego klatki piersiowej. Oddychała powoli przez usta, próbując uspokoić rozedrgane ciało, a dłonie jej przyjaciela z delikatnością głaskały jej plecy. Niełatwo było jej pozbyć się emocji, które zawładnęły nią wraz z pierwszymi taktami piosenki i towarzyszyły do samego końca.

- Byłaś najlepsza, Maura – usłyszała w uchu głos przyjaciela i uśmiechnęła się mimowolnie.

Uniosła głowę i spojrzała na niego roześmiana.

- Były lepsze! – zaprzeczyła, kręcąc głową.

Luigi prychnął z rozbawienia, przez co dziewczyna parsknęła śmiechem.

- Sama nie wierzysz w to, co mówisz, głuptasie – wywrócił oczami i ucałował jej skroń.

Delikatnie wyswobodził swoją koszulkę z jej uścisku i odsunąwszy Maurę od siebie na wyciągnięcie ramion, przyjrzał się uważnie jej twarzy. Uniósł jedną brew i opuszkami palców dotknął jej zaróżowionego policzka. Zadrżała niespokojnie, a wtedy Luigi dał jej pstryczka w nos i odgarnął za ucho włosy opadające na lśniące od potu czoło. Uwielbiała chwile, kiedy przyjaciel traktował ją z taką troską i tak jak teraz, mogła z ufnością przekręcić głowę, ucałować wnętrze jego dużej dłoni i wtulić w nią twarz.

- Dziękuję, że tu ze mną jesteś – westchnęła, markotniejąc. Odwróciła wzrok i zmarugała nerwowo, próbując odgonić cisnące się do oczu łzy.

- Przyjedzie, Maura. Obiecała, prawda? – Kiwnęła głową. – Zawsze dotrzymywała obietnic.

- Tak, ale...

- Nie ma żadnych „ale”. Zdąży na finał – zapewnił ją.

*

Drgnęła niespokojnie, gdy ktoś szarpnął klamkę, a kiedy drzwi łazienki się otworzyły, wyprostowała się gwałtownie. Speszyła się, a na jej policzki wpłynął soczysty rumieniec, kiedy poczuła na sobie oceniające spojrzenie kobiety. Pospiesznie zgarnęła kosmetyki do torby i zaciskając dłonie na jej pasku, opuściła pomieszczenie.

Szła długim korytarzem, garbiąc się za każdym razem, gdy mijała zebrane w mniejsze grupki dziewczęta. Pozdrowiła niemrawym uśmiechem pogrążone w rozmowie młodsze koleżanki, które kojarzyła jeszcze z zawodów i przyspieszyła kroku. Odetchnęła z ulgą dopiero wtedy, gdy znalazła się na Sali. Usiadła na ławce w najbardziej odosobnionym miejscu, odłożyła na bok swoje rzeczy, włączyła odtwarzacz muzyki i włożyła słuchawki do uszu. Oparłszy się plecami o ścianę, zaczęła palcami wystukiwać na kolanach rytm piosenki, w głowie odtańczając jedną z ulubionych choreografii.

*

Nerwowo przestąpiła z nogi na nogę i rozejrzała się po uważnie hallu. Wodziła wzrokiem od jednej twarzy do drugiej, szukając osoby, na obecności której zależało jej najbardziej. Przeszła kilka kroków w stronę drzwi wyjściowych, zawróciła na pięcie i podeszła z powrotem do przyjaciela. Potarła ramiona, na których pojawiła się gęsia skórka i westchnęła ciężko.

- Nie przyjdzie, Lui. Jak zwykle zapomniała. Nie przyjdzie – powtarzała jak mantrę.

Zacisnęła mocno usta i zmarszczyła czoło, kiedy przyjaciel trącił ją w ramię i obrzucił złowrogim spojrzeniem. Obserwowała, jak nabiera powietrza w płuca, gotowa wysłuchać kolejnego kazania i zesztywniała, kiedy leżący na jej torbie telefon zawibrował. Ich spojrzenia się skrzyżowały i po trzech sekundach, które Maurze wydawały się być wiecznością, jednym susem doskoczyła do swoich rzeczy i otworzyła szeroko oczy, odczytując nieznany jej numer. Wzruszyła ramionami w odpowiedzi na pytający wzrok Luigi’ego i nacisnąwszy zieloną słuchawkę, przyłożyła aparat do ucha, a drugą rękę oparła na biodrze.

- Tak, to ja – potwierdziła, mimowolnie kiwając głową.

Z każdym usłyszanym słowem rosło przerażenie na jej twarzy. Prawa dłoń przytrzymująca komórkę zadrżała, a lewa osunęła się po śliskim materiale sukienki i zawisła bezwładnie wzdłuż ciała. Z ust wydobył się niesprecyzowany dźwięk.

- Ale... Ale jak? Ja nic nie rozumiem... – wykrztusiła, przez zaciśnięte gardło. Zamrugała nerwowo, próbując odgonić zbierające się w kącikach oczu łzy. – Ja... Dziękuję.

Nogi się pod nią ugięły, kiedy odkładała telefon z powrotem do torby i upadła bezwładnie na posadzkę, tłukąc kolana. Zacisnęła dłonie, wbijając paznokcie w skórę i uniosła wzrok na Luigi’ego. Otworzyła usta, by coś powiedzieć i od razu je zamknęła, przełykając gorzkie łzy. Randazzo kucnął obok przyjaciółki i ściśle objął ją ramionami, mocno przyciskając ją do swojej piersi.

- Ciii, Maura – szepnął jej do ucha, troskliwie głaszcząc ją po ramieniu.

Pokręciła przecząco głową.

- Nie żyje – powiedziała bezgłośnie i odchrząknęła. – Mama nie żyje, Lui – powtórzyła na bezdechu i rozpłakała się.

*

Kiedy piosenka dobiegła końca, schowała odtwarzacz wraz ze słuchawkami do kieszeni bluzy. Zsunęła się z ławki na podłogę, wyprostowała nogi i pochyliła się, by dotknąć czołem kolan. Powtórzyła ćwiczenie kilkukrotnie i wstała, wyciągając splecione dłonie nad głową. Uniosła wzrok na sufit, wydychając powietrze i ponownie nabrała go głęboko w płuca, przyciskając brodę do klatki piersiowej. Gdy wróciła do pozycji wyjściowej, równolegle do podłogi wyciągnęła przed siebie prawe ramię i drugą ręką złapawszy za łokieć podchwytem, przyciągnęła je do ramię. W ten sam sposób rozciągnęła lewą stronę i opuściwszy ręce, strzepnęła z nich napięcie. Przestąpiła z jednej nogi na drugą, akurat w chwili, kiedy w drzwiach sali stanął elegancki mężczyzna w kwiecie wieku. Obrzucił uważnym spojrzeniem wszystkie zebrane tam tancerki, zerknął na trzymaną w dłoni kartkę i donośnym głosem powiedział:

- Maura Schiavone, zapraszamy!

Pospiesznie zdjęła bluzę i wrzuciła do torby, rozwiązane adidasy postawiła obok pozostałych rzeczy i posłusznie ruszyła za dyrektorem teatru.

Niepewnie weszła do pokoju przesłuchań, nerwowo poprawiając na ramionach za dużą, błękitną koszulę. Koszulę Luigi’ego, którą pożyczył jej kiedyś na wygrane zawody, by później nie przyjąć jej z powrotem. „Niech wciąż przynosi ci szczęście”.

- Proszę, pokaż, co potrafisz.

Zrobiła kilka kroków w tył i opuściła głowę, przyjmując pozycję wyjściową.

Głęboki wdech. Powolny wydech.

*

Podniosła się po kolejnym nieudanym skoku i potarła obolałe kolana. Zerknęła na lustro i wykrzywiła twarz w niezadowolonym grymasie do swojego odbicia. Mokra od potu koszulka przykleiła się do piersi, brzucha i pleców, makijaż rozmazał się, tworząc czarne smugi na policzkach, a włosy uwolniły się z kucyka i przylgnęły do lśniącego czoła.

Jeszcze raz.

Włączyła piosenkę od początku i przygotowała do najtrudniejszej sekwencji ruchów. Była gotowa ćwiczyć nawet całą noc, by tylko opanować ją do perfekcji. Impuls pobudził jej nogi do rozpoczęcia układu po raz kolejny. Obróciła się wokół własnej osi i słysząc przyspieszenie muzyki, ruszyła pędem przed siebie. Wyczuwszy odpowiedni moment, wyskoczyła, zginając lewą nogę i przyciągając stopę do pleców, a prawą wyprostowała. W ostatniej chwili złapała dłońmi kostkę i w chwili kontaktu z parkietem, zrobiła przewrót. Udało się. Teraz dalej. Klęknęła i wykonawszy krótką serię gestów, wstała. Od kostek, przez śródstopie, do palców, wyciągając ramiona do góry, jakby ktoś ją ciągnął. I w końcu ostatni element. Przygotowała się, gwałtownie ściąając dłonie do serca i zwijając się w kulkę. Podbiegła kilka kroków i zatrzymała się gwałtownie i unosząc do góry wyprostowaną nogę, zrobiła zamach, czołem sięgając kolana drugiej nogi. Pozostała sekwencja obrotów. Jeden, drugi, skok, przejście, trzeci, czwarty, koniec.

Opadła bez sił na parkiet obok swoich rzeczy. Sięgnęła po butelkę z wodą i z trudem odkręciła korek. Pijąc, zerknęła na przyczepione do lustra zdjęcie i zamrugała kilkukrotnie, by odgonić napływające do oczu łzy.

- To dla ciebie, mamo – wyszeptała, wrzucając butelkę z powrotem do torby.

Sprawdziła w telefonie godzinę z nadzieją, że oprócz czterech cyfr wyświetli także imię osoby, na kontakt z którą czekała od kilku tygodni. 22:31.

*

Czas zawalczyć o swoje.

Muzyka zabrzmiała. Odczekała jeden takt, by od drugiego rozpocząć teatr gestów, obrazując wyśpiewywane przez piosenkarza słowa. Każdym ruchem akcentowała rytm melodii. Żyła chwilą – nie przeszłością, która trzymała ją w miejscu, nie przyszłością, za którą nie mogła nadążyć, a teraźniejszością. Tym momentem, w którym zostawiała serce na parkiecie, udowadniając sobie i innym, że wciąż jest najlepsza. Zawsze była. Muzyka, której każdy takt znała na pamięć, podpowiadała jej, co dalej. Zatrzymała się gwałtownie w miejscu i bezbłędnie przeszła do kolejnej części. Zaszumiało przy stoliku jurorów, po idealnej sekwencji piruetów.

Koniec.

Ukłoniła się i na drżących nogach wycofała pod ścianę. Kilka długich sekund czekała na reakcję ze strony choreografów, jednak nie doczekawszy się, ruszyła w stronę drzwi wyjściowych. Wtedy przy stoliku zaszumiało, a na jej policzki wstąpiła purpura. Odniosła wrażenie, że swoim krótkim pokazem ośmieszyła się i nie powinna wracać do tego, co wydawało jej się już skończone.

- Pani Mauro? – zatrzymał ją głos jednego z mężczyzn.

Zamarła w pół kroku i powoli odwróciła się przez ramię, unosząc brwi w pytajacym geście.

- Będzie pani idealną Clarą.

Otworzyła usta, by coś powiedzieć i zamknęła je, niczym ryba łapczywie chwytająca powietrze. Odchrząknęła, nerwowo zaciskając dłonie na krawędzi koszuli.

- Nie rozumiem... – mruknęła, wodząc wzrokiem od jednego jurora do drugiego. – Tam czeka jeszcze tyle osób...

- Znamy panią – pospieszyła z wyjaśnieniami milcząca do tej pory kobieta. – Przyznam szczerze, że obserwowałam panią od Mistrzostw Włoch w 2009. Niewiele wtedy zabrakło, prawda? Ale rok później już nie było wątpliwości, że zasługuje pani na ten tytuł. W zeszłym roku zastanawiałam się, czemu pani nie widać...

Maura przełknęła z trudem ślinę, uciekając wzrokiem.

- ...później dowiedziałam się, czemu nie stanęła pani do finału. Przykro mi. Cieszę się, że nie zrezygnowała pani z tańca, bo ma pani ogromny potencjał, ale to jeszcze jest nieoszlifowany diament. Chcemy zrobić z pani gwiazdę światowego formatu i wydaje nam się, że na początek główna rola w „Dziadku do orzechów” będzie idealna. Później pomyślimy nad czymś innym.

- Dziękuję – wykrztusiła przez ściśnięte gardło.

- Skontaktuję się z panią i uzgodnimy wszystkie szczegóły. Gratulacje.

Pożegnana uśmiechami, wyszła z sali lekkim krokiem. Niemalże w podskokach wróciła po swoje rzeczy, prędko się przebrała, nie zawracając sobie głowy, by rozciągnąć zmęczone mięśnie i wybiegła z budynku teatru, który od teraz mogła nazwać swoim. To nie był jeszcze szczyt, ale znalazła się na dobrej drodze, by go osiągnąć.

Możesz być ze mnie dumna, mamo, pomyślała.

Mimowolnie wyjęła telefon z kieszeni i przeszukawszy listę adresów, zawiesiła palec nad numerem, który znała na pamięć. Uświadomiwszy sobie, co chciała zrobić, prychnęła cicho pod nosem, wywracając oczami i wepchnęła aparat z powrotem do kieszeni bluzy. To nie był dobry pomysł.

Za to przyjście na przesłuchanie było najlepszą decyzją, jaką podjęła od bardzo dawna. Oby podołała.

No to startujemy!